Dalamhati ng Puso

Hindi ko lubos maintindihan kung bakit kung kailan mo sila pinakakailangan, yun din ang panahon na iiwanan ka nila sa ere. Kahit anong rason ang sabihin ko sa sarili ko na baka masyado lang silang abala kung kaya’t hindi sila makapaglaan ng panahon sa akin, hindi ko pa rin maintindihan. Masakit man isipin, pero wala akong magawa. Umiyak man ako’t magmakaawa, wala’t wala pa rin.

Talagang masakit lalo na’t tinuring mo pa naman silang malapit at tunay na kaibigan. Hindi ko maipaliwanag sa sarili ko kung bakit ito nangyayari. Masama ba akong kaibigan? May nagawa ba akong mali? Kung meron man, sana naman sabihin nila sa akin.

Sabi nila, nagmamalasakit sila. Pero bakit hindi ko madama? Hindi ba’t ang pagmamalasakit ay ginagawa at ipinaparamdam, hindi lang sinasabi? Kung tunay ngang may malasakit sila sa akin, bakit hindi nila ako kayang harapin at kausapin man lang?

Masakit talagang isipin na ang taong pinaghuhugutan mo ng lakas, ang siya ring taong hihila sa iyo pababa at iiwanan kang mag-isa. Hindi naman ako mangmang para hindi makaintindi kung talagang ayaw niyo na sa akin. Madali lang naman akong kausap.

Kung kaya’t ito na lang ang masasabi ko sa inyo (kung sino man kayo), salamat. Salamat sa lahat ng naibahagi niyo sa akin. Sa pagiging kaibigan ko sa maikli man o mahabang panahon. Salamat sa panahong iginugol niyo sa akin at sa mga aral na ipinamalas niyo sa akin. Ang lahat ng ito’y habang buhay kong tatanawin. Sana’y mapatawad niyo rin ako sa mga pagkukulang ko sa inyo. Alam kong hindi ako perpektong tao, ngunit sana’y malaman niyo na ginagawa ko naman ang lahat na kaya kong maibigay sa ngalan ng pagkakaibigan. Kung kaya’y kung sakali mang kulang pa ang lahat ng iyon at kung may pagkakamali man ako sa inyo sana’y mapatawad niyo rin ako.

Ayokong magpaalam…